Yitirilen Neferlerin Yükü, Unutulan Vefa
Siyaset yaptığım dönemlerde birçok değerli yol arkadaşımla omuz omuza mücadele ettik. Ne yazık ki birçoğunu genç yaşta kaybettik. Her biri bu memleketin yarınları için gecesini gündüzüne katmış, karşılık beklemeden halkı için çalışmış insanlardı. Bu sadece birkaç değerli isim… Edirne Milletvekili Evren Bulut, Keşan İl Genel Meclis Üyesi ve Tarım Kredi Merkez Birliği Başkanı Zeki Bulut, İl Genel Meclis Üyeleri Mehmet Al, Şerif Özben, Demokrat Parti İl Başkanı ve İl Genel Meclis Üyesi İbrahim Özyılmaz,
DSP Belediye Başkan adayı (baba) Sebahattin Engin, CHP Milletvekili Erdin Bircan, MHP il başkanı, milletvekili adayı Gürsel Şimşek, DYP’ den uzun yıllar birlikte çalıştığım Milletvekili Adayı Süleyman Ege, Hüseyin Manga, Belediye Başkanımız Ercan Çobanoğlu, yine DYP’den başkan adayı olan Ergun Özbalkan… Ve adını buraya sığdıramadığım daha nice kıymetli insan.
Peki, neden siyasetin içinden gelen insanlar erken yaşta bu dünyadan göçüyor? Bu sadece kader mi? Yoksa siyasetin yükü mü onları erken tüketiyor? Evlerinde oturup huzurlu bir hayat sürebilecekleri halde, birçoğu maddi bir kazanç beklemeden, gönülden bir inançla ülke siyaseti için mücadele etti. Ne yazık ki bu mücadelelerin sonunda çoğu zaman hak ettikleri vefa ile anılmadılar.
Bugün ben onları andım. Onların mücadelesi ve kaybı yüreğimizde derin yaralar açtı. Peki, bizler onları ne kadar hatırlıyoruz?
Bir millete yön veren siyasetçiler unutulursa, siyaset de anlamını yitirir. Eğer bugün bu vefasızlığı sürdürecek olursak, yarın çok daha kötü yönetim anlayışlarıyla karşılaşmamız kaçınılmaz olur. Sonra da “Nerede o eski siyasetçiler” diye hayıflanırız.
Bugünün kokuşmuş, çıkar ilişkilerine dayalı siyaset anlayışının bizi getirdiği sonuçlar ortada: kutuplaşma, güvensizlik… Ancak bu gidişata dur demek de bizim elimizde.
Peki, neden siyaset yapmamız gerekiyor?
Çünkü siyaseti bırakmak, meydanı halkın değil, kendi çıkarlarını düşünen ellere bırakmaktır. Bugün birçok dürüst, vicdan sahibi insan “ben siyasete bulaşmam” diyerek geri çekiliyor. Oysa ki siyaseti biz yapmazsak, başkaları yapacak — hem de halk için değil, kendi cebini doldurmak için. Eğer bizler çocuklarımıza daha yaşanabilir bir ülke, daha adil bir yönetim bırakmak istiyorsak, mutlaka siyasetin içinde olmalıyız. Çünkü siyaset, sadece milletvekilliği, belediye başkanlığı ya da meclis üyeliği değildir. Siyaset, mahallendeki bir soruna sahip çıkmaktır. Köyündeki, kasabandaki bir eksikliği yetkililere taşımaktır. Hakkı savunmaktır. Adaletsizliğe karşı durmaktır. Siyaset, susmamak; görmezden gelmemektir. Unutmamalıyız ki susanların yönettiği değil, konuşanların dönüştürdüğü bir ülke mümkündür.
Bu noktada bazılarınız şöyle diyebilir:
“Madem siyaset yapan insanlar genç yaşta vefat ediyor, neden biz de siyaset yapalım?”
Cevabım açık:
Evet, birçok arkadaşımızı genç yaşta kaybettik. Belki siyasetin ağır sorumluluğu, gecesiyle gündüzüyle ruhu tüketen mücadelesi, bu vefatlara sebep oldu. Ama şunu asla unutmayın: Onlar bir ömür susarak yaşamak yerine, kısa da olsa dolu dolu mücadele ederek yaşadılar. Sessiz bir ömür yerine, halk için konuşarak geçen kısa bir ömür tercih ettiler. Bizim görevimiz onların bıraktığı yerden bayrağı devralmak, mücadeleyi sürdürmek ve onların hatırasını yaşatmaktır. Siyaset birilerinin çıkarı için değil, halkın yararı için yapılırsa, işte o zaman bir anlam kazanır. Gerçek siyaset budur.
Unutmayın… Siyasete vefasızlık, memlekete vefasızlıktır.
Rahmetle anıyor, saygıyla yâd ediyorum hepsini.
Başsağlığı ve Minnetle…
Bu vesileyle vefat etmiş tüm siyaset emekçilerine Allah’tan rahmet, yaşayan dost ve ailelerine sabır diliyorum. Onların adı bu satırlarda yaşadığı gibi, gönlümüzde de yaşamaya devam edecek. Onların hatırası gönlümüzde yaşamaya devam edecek. Vefasızlığın sıradanlaştığı bu günlerde, bu hatırlatma aynı zamanda vefayı yeniden yeşertme sorumluluğumuzdur.
News